19. Snókalönd

Snókalöndin, sem eru tveir grónir óbrennishólmar inni í Brunanum (Nýjahraun/Háabruna), sem nú heitir Kapelluhraun og rann árið 1151.

Gömul gata liggur inn í Snókalöndin frá Stórhöfðastíg skammt sunnan Brunabrúnarinnar, milli hlaðins garðs á henni og hlaðins gerðis utan í hraunsnefi skammt sunnar. Varða, við götuna þar sem hún liggur inn á Brunann, vísar leiðina. Frá henni er gatan augljós yfir nýja hraunið og inn í vestari Snókalöndin. Snókalöndin eru þakin kjarri og lyngi. Þau eru hvað fegurst á haustin þegar litadýrðin er hvað mest.

Ólafur Þorvaldsson segir frá Snókalöndunum í grein sinni um „Fornar leiðir...“ í Árbók Hins íslenska fornleifafélags 1943-48: „Hvað liggur til grundvallar þessu nafni veit víst enginn lengur en á tvennt mætti benda. Í fyrra lagi að þarna hafi vaxið villihvönn, snókahvönn - geitla. Í öðru lagi að blettir þessir, sem hafa verið miklu gróðurríkari en umhverfið, hafi fengið nafnið land af töngum þeim og hornum sem hinn ójafni brunakantur myndar þarna í grennd og gæti því þýtt „Krókalönd“.“ Í orðabók Blöndals segir að snókur sé angi eða útskiki út frá öðru stærra.

„Snókur“ táknar einfaldlega eitthvað stakt eða einstakt.